KUNST OP PAPIER
In de zaal van WG Kunst hangt dit komende weekend uitsluitend kunst op papier. Het zijn de werken van drie kunstenaars. En die drie hebben een geschiedenis met elkaar. Ze kennen elkaar al vele jaren.
Of het nu hierdoor komt weet ik niet maar wanneer je de zaal binnen loopt valt de harmonie op die tussen de verschillende werken aan de wand aanwezig is. Toch is het pas de eerste keer dat ze samen exposeren. Ondanks de harmonie tussen de werken die opvalt wanneer je de zaal binnen komt verschillen de werken qua onderwerp en stijl behoorlijk.
Voor een deel komt dat door het gebruikte materiaal. Het werk is op papier en bewerkt met potlood of kleurpotlood. Ook verf is er maar die oogt bescheiden. Spat niet van het papier af.
Bij binnenkomst is er direct rechts de wand met aan een gevoegde bladen waarop natuurtaferelen zijn afgebeeld. Werk van DANIELLE VIDAL-AUSSEIL. Soms lijken ze aaneen te sluiten en loopt de voorstelling van het ene blad op het andere door. Dan weer wordt de voorstelling onderbroken bij het volgende A-viertje. Maar een opvallende onderbreking is het nooit. Je moet eigenlijk goed kijken om die niet aansluitende overgangen te zien. Het is een heel groot overzicht van planten en bloemen die soms rechtstreeks, dan weer in spiegelbeeld zijn weergegeven. Een vijver dus waarin de planten welig bloeien.
Nu ik dit schrijf zie ik opeens de vijvers met lelies van Monet voor mijn oog oprijzen die hij op het einde van zijn leven schilderde in Giverny. Hier zie ik een zelfde afgesloten en op zichzelf bestaande water en plantenwereld maar dan getekend met kleurpotlood. Het zijn meestal geen duidelijk herkenbare planten die je ziet. Nee, het is spannender. Alleen zo nu en dan kom je een duidelijke plant of bloem tegen in het levendige gewirwar van het water.
Op de tussenwand ontvouwt zich een soort van oerwoud. Klimplanten van papier hangen neer
vanaf een hoogte van twee meter. Beneden vormen ze grote bollen van bladeren. Het is alsof je even in een tropisch oerwoud bent. Werk van JACQUELINE KOOTER. De kunstenaar is nog bezig het oerwoud uit te breiden.
Ze vertelt hoe het maken van de plant een rustgevende bezigheid is waarbij de zich steeds herhalende handelingen haar in een mediterende staat brengen. Verderop staan werken op papier op de grond die ook van haar blijken te zijn. Landschappen met zachte kleuren. Bergen staan er op afgebeeld. Het zijn werken waarin fotografische details van haar installaties samen met pastelkrijt een nieuw beeld vormen. Ze ademen een vriendelijke sfeer uit, als van een zonnige avondhemel waarin de kleuren zachter zijn geworden.
Naast dit oerwoud op de tussenwand zie ik op de wand ernaast ook een soort van verwilderde strengen plantengroeisel. Deze keer op papier getekend. Die in een kluwen van samen gevlochten strengen omhoog en omlaag stijgen en dalen. De oerkracht straalt er vanaf. Het sluit naadloos aan bij het oerwoud ernaast. Dit werk is van Danielle Vidal – Ausseil.
Aan de achterwand dan toch geen natuur maar cultuur. Huizen en straatgezichten. Werk van ANNECHIEN VERHEY. Maar het gekke is dat het geen trendbreuk vormt met al dat natuurleven om je heen. Het zijn grote vellen papier met daarop geplakte stukken, eveneens van papier. Zoals de vijvers van DANIELLE je doen verdwalen, zo kom je hier ook terecht in een doolhof van straatjes en dan weer opeens bij een bruggetje over een sloot. Een werkelijkheid die totaal door elkaar heen is gaan lopen en toch voor het oog een harmonieus en overzichtelijk geheel vormt.
Een werk wil ik nog noemen al zou ik het liefst alles willen vertellen over deze expositie maar dat neemt teveel ruimte in beslag. Vlak na binnenkomst zie je rechts een verhoudingsgewijs nogal opvallend werk. Enigszins afwijkend van al het andere getoonde werk. Een groot wit vel met daarop niet eens veel verf. Je ziet nog veel wit papier. Maar wat direct indruk maakt zijn de zwarte halen verf die het papier hier en daar bedekken. En wat nog meer opvalt is dat hier geen herkenning meer plaats vindt. Zo op het oog stelt het niets meer voor. Het lijkt haast asynchroon met al het andere werk op deze expositie. En valt daardoor des te meer op. Het imponeert ondertussen wel. Door al die ondefinieerbare vlekken die iets dreigends uitstralen. Maar misschien wil ik in deze expositie alleen natuur- of stadstaferelen zien die tenminste overzichtelijk en herkenbaar zijn. Al met al is het een expositie die u zeker moet gaan zien.
En als u goed kijkt komt u er even opgetogen uit als ik.
Kees Hordijk
Geef een reactie