MOERSTAAL
Als je de zaal van WG Kunst deze dagen binnen loopt ben je haast verbaasd over hoe weinig kunst er hangt. Op de plek waar het altijd om kunst draait. Het is echter niet verwonderlijk.
Deze expositie is ter gelegenheid van de boekenweek en er is gekozen voor het thema MOERSTAAL. Het gaat dus veel over taal. En het gaat over de herinneringen aan het contact tussen moeder en kind waarin de taal geboren wordt. Taal heeft vooral betekenis maar er worden ook gevoelens mee uitgedrukt. Woordjes waarin je liefde hoort klinken of boosheid. Klanken die geen betekenis hebben in de taal maar wel gevoelens kunnen uitdrukken. En vooral tegen kleine kinderen worden gebezigd. Zingen is ook een medium waarin gevoelens worden uitgezongen via woorden. Zo zijn er tal van verbindingen tussen taal en gevoel, al of niet behorend bij een stam of volk. Als we ouder zijn geworden gaat de betekenis van woorden overheersen maar in die vroege jeugd zijn het vooral klanken die betekenis krijgen en emoties uitdrukken.
ANGEL ROSE OEDIT DOEBE
In de expositie tonen drie kunstenaars voorbeelden van deze verbondenheid tussen taal en klank en emotie. Als je de zaal binnen komt loop je aan tegen een installatie die bestaat uit een aantal doorzichtige kokers waarop teksten staan geschreven. De woorden die erop staan getuigen van emoties. Van heftige gevoelens. Waarmee we elkaar emotioneren. De zuilen zijn geplaatst op een aantal straattegels. Tussen de zuilen liggen er vierkante plastic bakken waarin rijst zit. Rijst in verschillende tinten gekleurd of geverfd. Bovenop zie je dan een voorstelling die door die verschillende kleuren tot stand is gekomen. Het zijn voorstellingen uit andere culturen. Ik denk er Aziatische voorstellingen in te zien maar weet het niet zeker. Kleurig geklede mensen zijn het. Het doet aan India denken.
SANNE KABALT
Aan een andere wand, of wanden moet ik zeggen, hangen grijze vellen papier waarop je gedichten leest. Althans, het zijn vertaalde teksten uit vreemde talen. Je denkt aanvankelijk dat het gedichten zijn maar bij nader inzien blijken het regels uit verschillende gedichten te zijn. Nu wordt het lastig. Je denkt een gedicht te lezen maar het is eigenlijk geen gedicht. Na heel wat keren lezen wordt het je duidelijk dat de kunstenaar regels uit verschillende gedichten heeft samengevoegd omdat ze over het zelfde onderwerp gaan. Over de liefde voor een pas geboren kind bijvoorbeeld. Of over de moeite van het bestaan. Waar geen of weinig voedsel is. Over het verdriet wat de moeder daar over heeft. De boosheid die het oproept. Zelfs tot aan de verwensing moeder te zijn geworden. Een ding wordt wel duidelijk. Het krijgen van kinderen was meestal geen feest in welke cultuur dan ook.
SERANA ANGELISTA
Aan de achterwand zie je een aantal vellen papier en een doek met groenige afdruksels hangen. Er staan voorstellingen op. Eerst denk ik dat het tekeningen zijn maar later hoor ik dat het afdrukken van foto’s zijn. Overigens heel vaag en dat past dan wel weer bij wat hier getoond wordt en waar deze reeks over gaat. Als er geen gemeenschappelijk taal meer is worden foto’s het materiaal waarmee herinneringen worden voort gedragen. Vaag zijn ze, zoals herinneringen vaag worden door de tijd heen. Beelden die aan een erf doen denken van je vroegere woonplaats, de geit die er op het erf stond. Foto’s als bewaarplaats voor dierbare herinneringen.
De expo heet MOERSTAAL en laat vooral de kleine wereld zien waarin je als kind geboren wordt en opgroeit. Het erf waar het leven van een klein kind zich afspeelt. De plek waar al je emoties aan verbonden zijn. Emoties die je voor het eerst in je leven meemaakt, rond de belevenissen op het erf.
Taal begint met emoties, met die eigen plek, met die moeder die je liedjes toe zingt waar je aan verknocht raakt. En langzaam worden klanken die betekenis krijgen voor de baby na verloop van tijd woorden die een taal gaan vormen. Maar waar altijd emotie in door blijft klinken. Alleen al door de klank waarmee we ze uitspreken.
Kees Hordijk
Geef een reactie