LANGS GRENZEN VAN ABSTRACTIE
Zo heet de expositie die vanaf vandaag in WG KUNST wordt gepresenteerd. Een weekend lang. 5 vrouwen die hun kunst ten toon stellen. Een expositie die langs de grenzen van de abstractie gaat. En toch een onverwachte variatie laat zien binnen die grenzen.
In hun eigen tekst lees je hoe betrekkelijk abstractie is. “Abstracte vormen worden verzacht door beweging, letterlijk, of gelaagdheid van materiaal”. En de kunstenaars tonen “een zoektocht naar abstractie zonder streng of eenduidig te zijn”. Om je heen zie je allerlei materialen die voor een boeiende afwisseling zorgen. De kunstwerken versterken elkaar daardoor.
Bij binnenkomst loop je langs het werk van Gigja Reijnisdottir. Werk waarin onze wereld nog wel zichtbaar is. Vooral elementen uit de natuur. En mensen. In haar werk vind je beiden terug. Mens en natuur. In een vanzelfsprekende samenleving. Ze zijn verbonden met elkaar. Het een kan niet zonder het ander. Ooit was onze samenleving zo. Nu zie ik er een ideaal in afgebeeld. Zoals het misschien zou moeten zijn. Maar niet langer is. Zeker in onze steden niet. Twee grote objecten vallen extra op. Een bos riet zou je denken. Het lijkt echt maar het is gemaakt van stof. Daarnaast een grote fantasie plant die mensen draagt op haar bladeren. Het drukt mooi uit dat wij zonder de ons omringende natuur niet zouden kunnen bestaan.
Op de tussenwand het werk van Manja Hazenberg. “Geometrisch-abstracte objecten van zink die ze bewerkt heeft met zuren of bladgoud.” Een rond metalen object heeft een binnenring van goud lijkt het en straalt zowaar licht uit. Als ik om me heen kijk zie ik nog een paar objecten met diezelfde combinatie van donker en goud waardoor de ruimtelijkheid ervan sterk benadrukt wordt. Vensters van licht zijn het geworden. Tussen de ramen aan de andere zijde van de zaal hangt een textieldoek waarop diezelfde tinten goud en grijs zijn aangebracht. Het lijkt me van dezelfde kunstenaar maar dat weet ik niet zeker. Het zal wel niet het geval zijn.
Aan de andere zijde van de wand die de ruimte min of meer in tweeën deelt hangen rasters van ijzer en koper zo te zien. Karien Kortenhorst “walst, hamert, wikkelt en haakt verschillende soorten metaaldraad”. Door haar metaaldraden wordt de ruimte als het ware verdeeld in een binnen en buiten de omheining van de draad, “zodat ruimte zichtbaar wordt en betekenis krijgt”. Fascinerend om te zien hoe zulke basale figuren een ruimte zo duidelijk kunnen afbakenen. Hoe minimaler, hoe scherper afgebakend !
Naast die metalen rechthoeken ineens haast even basale kunstwerken in waterverf, organische waterverf wel te verstaan. Als van een andere planeet. Zo kwetsbaar, zo fragiel zijn de figuren op de witte plateaus. Plateaus die al even onstoffelijk lijken als de opgebrachte verf zelf. Stammen met uitwaaieringen staan er op. Maar wat is dat een onbeholpen beschrijving van wat je ziet. Zo fijn, zo broos, zo esoterisch.
Ernaast ingelijst Japans papier waarop organische verdikkingen door het papier lopen. Tuta Natura zogezegd. Slechts een draad is verguld door de kunstenaar Helena van Essen. Die draad loopt opvallend tussen zijn soortgenoten door.
Ik kom bij de laatste kunstenaar in de zaal. Werk van Babette Treumann. Kleuriger dan alle andere kunst. Werk in gelaagdheid. Waarbij de afgrenzingen in verf opvallend samen vallen met het vlak eronder. Gelaagdheid die ontstaat door kleurafbakening denk je. Om vervolgens tot je verrassing te zien dat die afbakening correspondeert met de vormafbakening eronder. Hoe spel een rol kan spelen in wat je denkt te zien.
Trompe l’oeil noemt men dat. Een vergissing van het oog.
De kunstenaars zijn nog druk bezig met het inrichten. Ik zou ze graag even gesproken hebben. Er valt nog zoveel meer te zeggen over de gebruikte technieken en materialen dan dat mij is opgevallen. Het is allemaal werk wat het verdient om er grondig aandacht aan te besteden.
Bij de opening en in het weekend zullen ze vast tijd genoeg hebben om alle vragen te beantwoorden. Langs grenzen van abstractie heet de expositie. Maar de associaties die je als kijker krijgt bij deze expositie zijn minstens zo rijk en boeiend. Dat kan ik u verzekeren. Geniet ervan !
Kees Hordijk
Geef een reactie