HET LANDSCHAP VOLGENS IET KORTSCHOT
Dit weekend hangt WG Kunst vol met de keramiek van Iet Kortschot. Tegels die je aan de wand kunt hangen. Op de tegels zie je landschappen. Iet schildert met penseel verf die vermengd is met glazuur op de tegels en daarna gaan ze in de oven. Een procedé waar ze door de jaren heen veel ervaring mee heeft opgedaan en dat is te zien. Want om met zo’n kwetsbare, nauw luisterende techniek zulke resultaten te bereiken getuigt van vakmanschap. Ik verbaas me over haar landschappen. Ze suggereren vooral landschappen. Onmiskenbaar.
Ruige velden tot aan de einder. Met luchten erboven die over oneindigheid vertellen. Het moet wel ergens in Friesland of Groningen zijn gemaakt want waar vind je die oneindige verte nog die je hier op die relatief kleine tegels ziet. Bepaald geen gecultiveerd landschap maar natuur die haar gang heeft kunnen gaan. Alsof we ergens in Ierland zijn.
Even verder op kom ik bij een wand waar een groter formaat afbeeldingen hangen. Het blijken geen tegels te zijn maar piëzografieën. Een fotografische techniek die een scherper en levendiger beeld geeft dan gewone foto’s. Het zijn als het ware uitvergrotingen van details die ontleend zijn aan de tegels. Maar daar totaal niet meer op lijken. We zien er geen landschappen meer die we herkennen, zoals we die op de tegels zien, maar veel eerder gefantaseerde landschappen. Landschappen die door de kunstenaar zijn geschapen. Hoogstens in de verte nog aan landschappen doen denken. Landschappen die in detail en scherpte van dichtbij bekeken lijken te zijn. Uitvergrotingen die niet meer doen denken aan de natuur om ons heen. Maar waarbij dat van heel dichtbij bekijken ons er weer eraan herinnert hoe bijzonder alle natuur om ons heen eigenlijk is. We zien veel meer kleuren en veel meer details. En daardoor voelen we veel meer verbazing en opwinding bij deze nieuw geschapen werelden die toch slechts afbeeldingen zijn van het ons zo vertrouwde landschap. Opwinding over een natuur die zich zo totaal als nieuw aan ons voordoet. Van een ongekende en onbekende schoonheid.
De opwinding bij de piëzografieën is groter, maar toch voel ik meer bij de landschappen die op de kleine tegels staan afgebeeld en waar ik doorheen zou willen lopen. Waar bij het aanschouwen als vanzelf allerlei gevoelens naar boven komen. Gevoelens van verlatenheid maar ook van een opgenomen worden in de natuur.
Wanneer ik langer naar de tegels kijk valt me pas op hoe verbazingwekkend vertrouwd en bekend de landschappen zijn terwijl de feitelijk opgebrachte verf nauwelijks natuurgetrouw is aangebracht. Je zou het net zo goed vlekken kunnen noemen. Maar toch is de suggestie van landschappen heel sterk, ja onontkoombaar. Wat een talent is daar voor nodig.
Pas later, wanneer ik weer thuis ben, lees ik op de site van de galerie de titel van de expositie.
“Verborgen landschappen.” Een mooi gevonden titel, al zou ik denken dat het vooral op de piëzografieën prints slaat. Op de tegels zien we immers onvermijdelijk landschappen, of we willen of niet. Bij de piëzografieën prints kun je wel spreken van verborgen landschappen. Als je er maar dicht genoeg op zit zie je niet meer wat het is en raakt het zo bekende landschap verborgen.
Kees Hordijk
Geef een reactie