BLOG FLORALIA
Zeg maar rustig bloemenweelde. Dat is wat je nu kunt zien in WG KUNST. Op de wanden van de galerie zijn overal bloemen zichtbaar. In heftige kleuren. Het lijkt niet op Nederlandse bloemen. Daarvoor zijn ze veel te kleurig. En ook de achtergrond is heel kleurig. Bepaald geen blauwe lucht.
Misschien dat de voorstellingen om die reden zo buitenlands aan doen. Ergens in het zuiden van Europa of nog verder weg staan ze te bloeien. Zoveel zuidelijker dan ons kikkerlandje. Het doet aan een gefantaseerd bloemenlandschap denken. Of misschien moet je zeggen geïdealiseerd.
Als je verder kijkt blijkt er meer te zijn dan deze vrolijke wanden. De wand ernaast laat ook bloemen zien maar ze zijn in het zwart gehuld. De bloemen zijn hetzelfde maar ze staan in een andere omgeving. Of is het nacht geworden? Er hangt een sombere sfeer over de bloemen. Het zwart om hen heen tast kennelijk de vrolijkheid aan.
Voorbij het tussenschot zie je opeens een rij gezichten. Mannen zijn het. In verschillende stijlen geschilderd. Geen van hen kijkt vrolijk. Je weet als kijker niet wie het zijn en wat het voorstelt. En ook naar de relatie met de vrolijke bloemen moet je raden. Of mag je het zelf invullen? Wat roept het bij je op? Waar gaan je gedachten naar uit bij deze werken?
Op de wand die aan de ramen grenst hangen drie doeken. Links en rechts twee mannen die aan het kruis lijken te hangen. De armen zijn in ieder geval schuin naar boven geheven of zijn ze vast gespijkerd? In de voet een bloedend gat. De associatie met de kruisiging van Jezus is snel gemaakt. Toch dacht ik daar aanvankelijk helemaal niet aan bij het zien van deze schilderijen. Er tussen in hangt een doek met een vrouwengezicht. Onvermijdelijk denk je dan aan een vrouw bij het kruis die weent om het lijden van Jezus. Maar het is mijn associatie. Of het klopt weet ik niet.
Ik realiseer me opeens dat het afgelopen weekend Pasen is geweest en een week eerder Goede Vrijdag. De dag waarop Jezus stierf. Inmiddels is de vrolijkheid van het bloemengebeuren op die eerste wand een beetje weggeraakt en heeft plaats gemaakt voor narigheid. Mannengezichten die niet erg vrolijk kijken, Jezus die aan het kruis hangt. Waar gaat deze expositie eigenlijk over, vraag ik me af. Al het werk wat er hangt is wel met veel schwung geschilderd. Regis Goncalves kan goed schilderen. Dat is zeker. En in verschillende stijlen. Ook dat kan hij goed.
Voor een werk blijf ik lang staan kijken. Het intrigeert me zonder te weten waarom. Het doek toont een mannengezicht maar is gevuld met vlekken. Gele en groene vlekken. De ogen staren je aandachtig aan. Of drukt dit gezicht het lijden uit? Het geheel raakt me en is tegelijk heel mooi geschilderd. Maar past dat eigenlijk wel bij elkaar? Het lijden op een mooie manier afbeelden? Mag dat eigenlijk? De ogen staren me aan maar geven geen antwoord op mijn vraag. Het lijden maken we meestal niet mooi maar hier ontkom ik er niet aan om het mooi te vinden.
Misschien is dat wel de kracht van een kunstenaar om zo’n onmogelijk dilemma af te beelden. Zoals het in deze hele expositie is gelukt om het menselijk leed met een zekere vanzelfsprekendheid naast al die opgewekte bloemen te hangen.
Kees Hordijk
Geef een reactie