VREEMDE VOGELS
Kunstzaal WG Kunst is veranderd in een vogelparadijs. Ze fladderen nog net niet door de zaal maar verder zijn ze overal om je heen. God schiep de mens maar Rene Windig schiep de vogels. Je ziet ze op afbeeldingen aan de wand en uit hout gevormd staan ze op tafels. Gevormd zeg ik ? Fout ! Niemand heeft ze gevormd. Ja, de zee zou je kunnen zeggen. Stukken hout gevormd door de zee die door Windig zijn opgeraapt aan het strand van Callandsoog. En thuis heeft hij de stukken bij elkaar gevoegd tot wonderlijke fladderaars. Als een schepper naast God heeft hij uit stukken hout vogels gemaakt die levensecht lijken. Sommigen dragen veren als staart. Verbazingwekkende schepsels zijn het geworden. Echte vogels maar wel geschapen door Windig. Als ik goed naar hen kijk merk ik dat ik zelf eigenlijk de finishing touch aanbreng. Als iets heel erg op een vogel lijkt maakt ons oog de voorstelling af. En zien we een echte, levende vogels. Iets wat je niet eens in de gaten hebt. Zo vanzelfsprekend gebeurt dat. Maar wel dankzij die voortreffelijk samengevoegde stukjes hout waarmee Rene Windig zijn vogels componeert.
Aan de wand opnieuw veel vogels. Deze keer veelal rare vogels die met zijn tekenhand zijn toegevoegd aan bestaande platen uit vogelboeken. Vreemde snuiters die verbaasd naar hun soortgenoten kijken. De getekende vogels van Windig zijn karikaturaal zou je kunnen zeggen. Geestige scheppingen uit het brein van Windig. Die als vreemde eenden in de bijt van keurige 19e -eeuwse vogels paraderen. Hoog op de wanden de grootste tekeningen met ook daar vogels. Fantasievogels wel te verstaan. En als afwisseling een kat als monster afgebeeld.
In een vitrine vinden we een reeks tekeningen waarin ook weer vogels een hoofdrol spelen. Met dik krijt getekend. Hier zie je iets van rangschikking in het beeld. Ordening, en zelfs compositie. Werk wat nog het meest verwant is aan traditionele tekenkunst. Maar dat bedoel ik niet ten nadele van het andere werk want de houten vogels, door zijn hand gemaakt, zijn wonderschoon. En de zelf bedachte vogels in de 19e eeuwse platen zijn buitengewoon geestig. De humor spat er vanaf. Ik kijk naar een prijslijst maar die ligt nog nergens. Vraag me af wat zo’n strandhouten vogel zou moeten kosten. Je zou ze willen aaien. Zo levendig zien ze eruit.
Ik vraag me ook af hoe het leven van Windig er uit ziet. Wanneer hij als strandvonder langs de zeelijn loopt. Op zoek naar die speciale vreemd gevormde driepotige houtjes die precies geschikt zijn om pootje te worden van een van zijn zelfgemaakte vogels. Hoe zijn blik het strand afzoekt naar precies zo’n houtje. Ik kan me voorstellen dat hij verder niets meer ziet aan het strand en op zee. Een obsessie wordt zoiets. Een eindeloze herhaling van dezelfde rituelen. Alsof het alleen nog om poten voor zijn vogels gaat. Je kunt als kijker haast niet voorstellen dat elke houten poot van alle vogels hier aanwezig zo op het strand gevonden is. Windig vervormt helemaal niets. Hoogstens maakt hij een gaatje in het lijf om er een houtje in te steken. En de vogels komen onder zijn hand tot leven.
Ik stel me voor hoe ze opeens allemaal van de tafels opvliegen en in de ruimte rondfladderen. Wat een geklapwiek. Het zijn allemaal grote vogels. Zeevogels die aan het strand leven. Meeuwen en eenden en strandlopers en visdiefjes. En hoe dan de hele vlucht vogels door de geopende deur de vrije lucht in vliegt. Tot leven gewekt door de hand van Rene Windig die ze zo natuurgetrouw heeft nagebootst. Houtjes, gevormd door vele kilometers zee, aangespoeld aan de kust van Callandsoog en daar gevonden door een schepper naast God die ze met zijn adem nieuw leven in blaast en vervolgens de lucht in gooit. En kijk….ze vliegen weg. Een nieuw leven tegemoet.
Kees Hordijk
Geef een reactie