DE 8 GRAFICI AND FRIENDS
De zaal van WG Kunst is deze keer vol gehangen met grafische kunst. Het is daardoor een bijzondere expositie. Want hoe vaak zie je zo’n verscheidenheid in een zelfde techniek ?
Alle soorten druk kom je hier tegen. Als je iets wilt leren over de soorten druk die er zijn is dit je kans. Ets, houtsnede, linosnede, litho’s, droge naald en zeefdruk. De verschillen kun je nu goed zien. Nu ze naast elkaar hangen. Zie de bomen van Philip Wierman, zo haarscherp afgebeeld. Dat kan alleen met etsen. Wat een vaardigheid heb je daar voor nodig. Het lijken haast foto’s.
En dan de houtsneden van Henriette Boerendans. Hier niet de scherpte van de lijnen maar de warmte van de houtstructuur die je op de sneden goed kunt zien. Ik ga niet alle technieken hier bespreken. Dat voert te ver. Maar als u geïnteresseerd bent in druktechnieken dan kunt u hier uw hart ophalen. Elke druktechniek heeft zijn eigen karakter en dat zie je in de verschillende afdrukken terug.
Ook de onderwerpen verschillen. Er zijn de dieren van Boerendans die op het erf scharrelen. De gans die zijn staart net door het passe-partout steekt. De roze maan achter de treurwilg vind ik heel mooi. Het doet aan een Japanse prent denken.
En dan de verre bergketens van Jan Baas. Als je goed kijkt zie je dat het collages zijn van houtsneden. Of zijn het stroken karton ? Op afstand kijkend lijken ze abstract. Als je dichter bij komt gaat er een wijds landschap voor je open. Waar diepte in zit en natuur en bomen. En dat alles op zo’n klein formaat. De kleuren zijn uitgesproken fris en roepen het verlangen op naar zuidelijke landen.
Frits Nolte werkt in linosnede. Zijn voorstellingen zijn gevuld met vrouwen. Elegante vrouwen, dansende vrouwen, bedachtzame vrouwen. Het onderwerp lijkt onuitputtelijk voor hem. En telkens die matte afbakening tussen de figuren die kenmerkend is voor de linosnede. Zijn stijl roept in de verte herinneringen op aan de art nouveau uit de twintiger jaren. Maar dat kan ook aan de typerende kenmerken van de linosnede liggen. Er zit iets hoekigs in de voorstelling. En wat een zelfverzekerdheid stralen deze vrouwen uit.
Henk Tichelaar werkt in droge naald. Slechts een paar lijnen vormen een landschap of een vlucht zwaluwen boven de daken. Door de droge naaldtechniek krijgen de kleine voorstellingen een donkerder uitstraling dan de etsen van Wierman. Maar dat geeft dan gelijk ook de karakteristieke uitstraling van deze techniek weer. Sfeervol zou je het kunnen noemen en eeuwen oud zoals het lijkt.
Edwin Emmens gaat nog het verst in zijn drukken. Ze zijn wat groter van formaat en overwegend abstract alhoewel je er gemakkelijk iets van landschappen in zou kunnen zien als je dat wilt. Opvallend in zijn werk is de toevoeging van acrylverf op de zeefdrukken. Hij is de enige die daarmee buiten de druktechniek treedt. Maar de toevoeging doet het goed in zijn werk. Het geeft een verlevendiging aan de zeefdruk. Een van zijn werken is veruit het grootste op deze expositie. Een plaat in overwegend rood “geschilderd” zou ik haast zeggen maar het zal wederom de combinatie zijn van zeefdruk en acryl.
Carola Rombouts werkt ook in linodruk. De enige kunstenaar in de zaal die me onmiddellijk een ongemakkelijk gevoel geeft zonder precies te weten waarom. Ja, natuurlijk. Ik zie de stroom bloed die uit de vrouw vloeit en die jongen eronder die zo zijn handen bij zijn geslacht houdt. Het is alsof er opeens een andere werkelijkheid in de zaal is verschenen. Voor even weg uit de landelijke sfeer waar het goed toeven is. Teruggeworpen in een wereld die misschien meer werkelijkheid is dan al die aangename natuur die hier om ons heen hangt.
Wendela de Vries biedt ons haar aangename litho’s aan. Zacht kronkelende lijnen vormen met elkaar patronen die tot een knoestige boom uitgroeien, gearceerd met zwarte vlekken. Een zilverberk draagt haar gele regen van bladeren. Aan de andere zijde van de zaal hangt van haar een zwart vel papier met daarin witte golvende lijnen en figuren die bij nader inzien een gezellig samen zijn van drie vrouwen uitbeeldt.
Sietse Bakker maakt grote vellen papier vol met krullerige versieringen in linosnede. Door de voorstelling heen staan dichtregels afgebeeld. Ze lijken even belangrijk als het beeldende werk. Je zou de krullen op kunnen vatten als een omlijsting van de gedichten. Evengoed ademen de woorden een sfeer die de warrelende lijnen ondersteunt. Samen vormen ze onmiskenbaar een geheel.
Ik vroeg mij na mijn rondgang langs al het werk af in hoeverre ik hier hedendaags werk had gezien. Is het inmiddels niet eerder het werk uit een voorbije periode ? Die inmiddels zo overzichtelijk lijkt en nog betrekkelijk harmonieus. Toen kunst nog niet ingewikkeld werd gemaakt.
Maar wat voel ik mij prettig in deze wereld ! Wat kan ik er gemakkelijk en geriefelijk een paar uur in verpozen. Alsof al die ingewikkelde kunst van vandaag de dag voor even zat opgesloten achter slot en grendel. Kunst waar je een hele A-4 bij moet lezen eer je weet wat de kunstenaar met zijn werk bedoelt. Er zijn tegenwoordig exposities waar je meer leest dan kijkt. Hier zag ik een expo waarin alleen werk hing waarvan direct duidelijk was wat het voorstelde. En dan ook nog werk met een mate van beheersing van het vak van druktechniek die je lang niet altijd aantreft bij exposities. Ik betrapte me erop dat ik, op de fiets terug naar huis, stilletjes zat te bedenken welk werk ik zou willen kopen en dat is een gedachte die lang niet altijd bij me opkomt na de bezichtiging van een tentoonstelling in het afgelopen jaar.
Kees Hordijk
Geef een reactie