BIJ BRIAN THUIS
Er is een nieuwe expositie in WG Kunst gearriveerd. Een expositie die vooral bedoeld is voor schoolkinderen, maar voor volwassenen minstens zo aantrekkelijk. Elk jaar wordt er in de zomer bij WG Kunst wel zo’n project voor kinderen in de galerie georganiseerd. Ze komen dan in grote getale naar de galerie om naar het voor hen gemaakte en opgehangen werk te kijken en nog belangrijker : zelf ook te gaan tekenen.
Dit jaar is de titel van het project BIJ BRIAN THUIS. Brian is de kunstenaar die het middelpunt vormt van dit project. Naast hem doet er nog een aantal kunstenaars mee.
Het thema is de huiselijkheid van een familie of vriendengroep. De saamhorigheid die we allemaal kennen wanneer je met oude bekenden gezellig bij elkaar zit. Iedereen voelt zich veilig en vertrouwd en geniet van het samen zijn.
Het meest opvallend vond ik na binnenkomst uitgerekend de saamhorigheid van al het getoonde werk. Hier zie je geen afzonderlijke werken die toevallig naast elkaar hangen. Hier wordt de zaal gevuld door kunstwerken die met elkaar een eenheid vormen en elkaar versterken. Alleen al de afgewogen verscheidenheid in materialen geeft je de indruk van een saamhorigheid die je in een gezin kunt vinden. Verschillen in materiaalkeuze, zoals broers en zusters van elkaar verschillen en toch bij elkaar horen. Het is dan ook alsof je door het verhaal van een familie of vriendengroep loopt. Alsof er over hen een geschiedenis wordt verteld.
Wat ook een verademing oplevert is de doorbraak van al de witheid op de wanden. Hier zie je een zwarte wand en een rode wand en ik vergeet er vast nog een. Wat een levendige afwisseling leveren die kleuren op. Natuurlijk omdat ze in harmonie zijn met het karakter van de schilderijen die er hangen. Ook bij hen spatten de kleuren eraf. Veelal grof geschilderd, op gebruikt hout, en met een dikke pasteuze, zwarte contourlijn die duidelijk uit de tube zo op het doek is gedrukt. Het levert een en al levendigheid op die deze expositie tot het verslag van een groepsgebeuren maakt. Wij als kijkers zijn hier niet eens nodig. Zonder ons vindt er ook van alles plaats aan onderlinge uitwisseling. Het is een totaalgebeuren waar geen enkel onderdeel uit weg kan zonder een gat achter te laten. Waarover de voorstellingen gaan lijkt er minder toe te doen. Het gebeuren lijkt geen verhaal nodig te hebben. Toch gebeurt er van alles. Als je er rond loopt krijg je zin om er bij te mogen horen, om mee te mogen doen.
Haast van alle “familieleden” hangen er wel portretten. En nooit geposeerd maar snapshots van het samen zijn wat hier plaats vindt. Ze hebben hun eigen intermezzo met elkaar. In een hoek zie ik de familie bij elkaar zitten. Of het een familie is weet ik niet eens zeker maar het lijkt erop. Het “schilderij” bestaat uit vierkante stukken gelaagd karton. Hier en daar komen ze los van de wand. Maar dat stoort helemaal niet, integendeel. De presentatie wordt er levendiger door. Het is iets wat voor de hele expositie geldt. Je zou het slordigheid kunnen noemen. De wijze waarop de materialen er uit zien, onafgewerkte planken, kartonplaten die niet precies plat zijn, de grof houten objecten op de kast. Alles lijkt nog “in de grondverf te staan”. Maar dat is nu juist waar de kracht van deze expositie in schuilt. Het is verre van slordig. Het is een liefde van kunst maken waarin het niet direct om precisie gaat maar om zeggenschap, om emotionaliteit. En die lijken juist groter door deze wijze van werken.
Op een andere wand lees ik gedichten. Die over een werkelijkheid gaan buiten dit veilige familieverband. Een eenzame planeetbewoner die weer zo graag deel zouden willen zijn van dit warme huiselijke gebeuren. Maar wat kijkt zij dromerig en tevreden van onder haar haardos. Zij lijkt helemaal niet ongelukkig. In een andere hoek een verschrikkelijke draak die ook de veiligheid en gezelligheid bedreigt maar ook hij ziet er helemaal niet eng uit. Ik denk zelfs dat hij graag bij het gezelschap zou willen horen, als een soort huisdier.
Wapperende doeken hangen in het midden van de zaal. Ze zijn geverfd en er staan voorstellingen op. Maar ik ken het verhaal niet wat er op staat afgebeeld. De kleurigheid sluit echter naadloos aan bij al het andere werk in de zaal.
Een apparaat wat oogt als een jukebox maar het niet is. Ook daar wordt een ander verhaal verteld dan je denkt. De handgrepen op de jukebox lijken zwaarden te zijn als je ze uit de box trekt maar zijn bij nader inzien potloden. Strijden met woorden, dat mag, dat blijft veilig en huiselijk.
Aan de wand een rij doosjes met elk een poppetje erin. Stuk voor stuk prachtige werkjes door de harmonie in vorm en kleur die er in aan is gebracht.
Het is alsof alles in deze expositie ons wil vertellen hoe gezellig en beschermd het huiselijk gezinsleven kan zijn. En misschien wel zo gewaardeerd wordt omdat iedereen een besef heeft van de kilheid en eenzaamheid die buitenshuis aanwezig is.
Tot slot : opvallend in deze expositie vond ik hoe kleur, vormgeving en temperament overduidelijk uit een andere cultuur afkomstig lijken te zijn. En met welk een zelfverzekerdheid deze kunst hier getoond wordt. Ik voelde wat schaamte. Kennelijk is het nog niet zo vanzelfsprekend dat een expositie als deze, die voornamelijk uit een andere cultuur afkomstig is, in onze galerie gepresenteerd wordt. We gaan zo nu en dan wel een stukje over de grens maar blijven kennelijk toch nog graag dicht bij huis. Wat heerlijk is het dan om even in zo’n andere wereld te mogen vertoeven.
Kees Hordijk
Werk van :
Brian Elstak, Floor de Goede, Pris Roos, Hedy Tjin, Zindzi Zevenbergen, Cassel Elstak
Geef een reactie