ALL ABOUT MY MOTHER
“Alles over mijn moeder.” Zo heet de expositie die dit weekend in WG Kunst te zien is. Het onderwerp van deze presentatie is daarmee direct duidelijk. Het gaat over de relatie tussen de kunstenaars en hun moeders. Kaat Schulte en Caroline Curtis vertellen in hun werk over de herinneringen aan hun moeder en de gevoelens die daaraan verbonden zijn. Dierbare herinneringen maar soms ook moeilijke. Daar laten ze zich verder niet over uit.
In het voorgedeelte van de galerie zien we het werk van Caroline. Zij laat vooral tere aquarellen zien. Met fijn geschilderde voorstellingen van kevers en torren en hoe ze verder ook mogen heten. Beestjes die op de grond leven en die zich bij onraad tussen het groen van de planten verbergen. Het valt me op hoe teer en fijn de kleuren zijn neergezet op het papier. Een groot doek ernaast vertelt ook over het leven in de tuin van moeder. Want dat denk ik. Dat het de tuin is waar moeder vaak zat en genoot van dat dierenleven in de bomen en op de grond. Een kikker verschijnt er op het toneel. Een die tot leven lijkt gekomen want vlak naast het doek zit hij opeens vlak voor me op een plankje. Met spelden vol geprikt. Een herinnering aan het speldenkussen van moeder ? Er zullen vast kikkers in een vijvertje in de tuin gezeten hebben want die houden van een laagje water.
Aan de wand hangen etensborden waarop groeisels in zwarte verf in harmonieuze patronen zijn afgebeeld. De herinneringen aan moeder lijken voor Caroline Curtis vooral verbonden te zijn geraakt met al dat leven in die druk bevolkte tuin waar moeder kennelijk met zoveel plezier naar zat te kijken. Ook paddenstoelen zijn er in grote getale aanwezig. Op papier kunstig in beeld gebracht. Collages van stof met daarboven teer geverfde paddenstoelen. Hier is het leven in de tuin kunstzinnig en onmiskenbaar liefdevol tot leven gebracht. En de natuur wordt hier tot kunst verheven. Een wandkleed, vermoedelijk van moeder geweest, laat een verkleurde bos bloemen zien. Er zijn door de tijd heen gaten in gevallen. De kunstenaar heeft die gaten met liefde opgevuld door er prachtige nieuwe bloemen in aan te brengen. Hier wordt de liefde tussen moeder en dochter ontroerend zichtbaar door die samenwerking tussen moeders wandkleed en dochters hand die dat liefdevol herstelt.
De achterzaal is het terrein waar Kaat Schulte haar herinneringen met ons deelt. Het is een wat gecompliceerder verhaal geworden dan in de voorzaal. Maar niet minder ontroerend. Ik word direct geraakt door de film waarin haar moeder langzaam een aardappel schilt. Eindeloos lang herhaalt zich die beweging met het mesje. Het wordt haast een meditatie waar je in mee gaat, als vanzelf. Verbazingwekkend hoe zo’n eenvoudige alledaagse handeling zoveel gevoel kan opwekken. Gewoon omdat het kennelijk oerbeelden zijn die bij ons allen zijn verankerd als herinnering aan een moeder die aan de keukentafel aardappelen zat te schillen.
In de ruimte zie ik bossen bloemen of planten in vazen staan. Of liever, het zijn keukenspullen die als bloemen in een vaas zijn gezet. Hier en daar zijn ze krom gegroeid. Alsof het levende planten zijn en geen keukengerei. Aan de wanden zie ik heel veel broodplanken hangen. Veel verschillende ook. Ik kan alleen maar gissen wat het betekent. Het zijn allemaal afgietsels. Via een mal tot nieuwe broodplanken gebombardeerd. De eindeloze herhaling erin valt me op.
Ik begin een vermoeden te krijgen over wat we hier allemaal te zien krijgen. Op het tussenschot hangt haast niets. Slechts een onderbroekje. Ernaast staat een koffertje, wit geverfd. Erop twee damesschoenen, ook wit geverfd. Het ensemble ontroert me. Waarom weet ik eigenlijk niet. Het heeft zoiets aandoenlijks. Zo kwetsbaar. Ik denk aan ongelukjes die ons allen wel eens overkomen. En aan reizen die we opeens willen maken. De koffer en schoenen staan al klaar. Maar waarheen eigenlijk ?
Uit alles spreekt ook hier liefde, evenveel als voor die andere moeder, maar de afstand tot deze moeder lijkt groter te zijn geworden. Het is niet alleen rozengeur en maneschijn. Er zijn ook andere gevoelens gekomen door de tijd heen. Toch ontroert het zeker zo sterk !
Aan de wand een bord met een afwisselende tekst : “Ik ben mijn moeder” en dan : “ik ben mijn moeder niet”. Telkens weer herhaald, segment na segment. Het is de twijfel die ons kan overvallen. Hou ik nog wel van haar of niet meer ? Beide gevoelens keren telkens terug. De liefde gaat nooit over maar is soms wel even weg.
Kees Hordijk
Geef een reactie