Het komende weekend is WG Kunst gevuld met de nalatenschap van Fabrice. Een feestelijker nalatenschap kun je je nauwelijks voorstellen. In de galerie staan zijn werken langs de wand wanneer ik langs kom om te kijken. Klaar om opgehangen te worden. Ik dacht dat ik de exposerende kunstenaar niet kende, maar zie opeens een bekend gezicht op een doek verschijnen. Iemand die ik regelmatig bij openingen heb gezien. Een forse rondborstige figuur met een sprekende kop en daarop een bos wilde grijze haren. Toen wist ik niet wie hij was maar nu loop ik tussen zijn werk waar de kleuren van afspatten. Onmiddellijk valt me in dat dit werk niet aan de wand hoort, maar buiten op straat. Op muren en pleinen, los gelaten in de openbare ruimte van de stad. Het schreeuwt om aandacht. En het is van een heftigheid en kleurigheid die ook aandacht trekt, zelfs in de drukte van de stad.
De doeken zijn vol, overvol. Met vrouwen vooral. Veel vrouwen zie ik om me heen. Maar ook dieren. En hier en daar meen ik verhalen te zien. Er gebeurt iets op die doeken. De kunstenaar vertelt ons iets in beelden. Wat weet ik niet, ik kan er slechts naar raden. Het doet me denken aan mythologische voorstellingen. Verhalen uit de Griekse en Romeinse tijd. Maar dat komt waarschijnlijk omdat de stijl van schilderen overeenkomst vertoont met het werk van Picasso, die ook wel graag in die oude verhalen grasduinde. Alle figuren in het werk van Fabrice zijn omlijnd met een donkere contour. Ook dat doet me aan Picasso denken.
Als ik rondloop door de ruimte kom ik een paar werken tegen in een heel ander palet. O ja, denk ik. Het is een overzicht over heel zijn schilderend bestaan en kennelijk is hij heel anders begonnen. Een klein doek blijkt een jeugdig zelfportret te zijn. Het ontroert me. De jonge Fabrice straalt nog veel onzekerheid uit. De penseelvoering is voorzichtig, haast broos. Een emotioneel realisme zou je het kunnen noemen. Ernaast staat nog een zelfportret maar dan veel groter. Hier voelt de kunstenaar zich al beter in zijn vel zitten. Het penseel houdt hij met een statig zelfvertrouwen vast.
Door de tijd heen worden de doeken die hij schildert groter en de stijl van verf opbrengen ruiger. Eerst nog in gedempte kleuren en dan steeds heftiger en feller. Totdat het werk je toeschreeuwt en eigenlijk op straat hoort waar je flink wat keelgeluid moet hebben om hoorbaar te zijn. Of in zijn geval zichtbaar. De precisie uit het begin is er niet meer. Maar dat deert het werk niet. Als je in de openbare ruimte hoorbaar en zichtbaar wilt zijn dan moet je het hebben van heftige kleuren en sprekende beelden. En dat doen deze doeken. Het is een kakafonie die op je neer daalt. Van iemand die een boodschap wil afgeven, een verhaal wil vertellen. Alleen zo wordt je in die drukke, luidruchtige, overvolle stad zichtbaar. Als een graffity artiest schildert Fabrice zijn voorstellingen haastig op plekken en muren waar het publiek veelvuldig langs komt om zo zijn boodschap af te geven. Ik denk een boodschap van liefde als ik de voorstellingen gade sla op de doeken. Je kunt je afvragen of het werk van de late Fabrice nog op een wand past, zoals hier in de galerie. Het hoort eigenlijk op straat. Daar is het thuis. Met het tumult van de stad om zich heen en de drukte van het verkeer dat langs de schilderwerken raast.
Het werk uit zijn jeugd past in de stilte van een huiskamer. Daar wordt het gezien, ook al is het werk bescheiden. In de drukte van de stad moet je schreeuwen om gehoord te worden. Felle kleuren opbrengen om gezien te worden. En dat heeft Fabrice gedaan. Met veel overtuiging en toewijding. En hij is gezien en gehoord ! Door velen.
Kees Hordijk
Geef een reactie