schittering
een onoverzichtelijk avontuur begint: het enige wat je ziet is schittering in water
je wilde drift slaat om in tederheid
je wilt het lawaai niet ontketenen
Met deze strofe uit haar gedicht: hij aait hommels 2018 – heeft Johanna de Haan het thema; hoe zal kunst er in de toekomst uitzien, benaderd.
Herinneringen aan het bezoeken van een vriendin in paviljoen 3 voeden de intentie van het kunstwerk.
Een gecondenseerd moment uitgewerkt tot een klein monumentaal object waarin woord en beeld samengaan.
Johanna is beeldend kunstenaar en dichter. Ze tekent zoals ze denkt; zoals haar geest waarneemt. Met niet teveel respect voor herkenbare vormen of ‘de waarheid’.
Het gaat om het zetten van lijnen en de openheid daartussen. Het denken en schrijven; een opeenstapeling van informatie.
Dit tekenen en noteren is de grond waarop haar werk ontstaat.