ELANCE Academy (meiden coachingsbureau in Amsterdam)

“A Change is Gonna Come” ~ Sam Cooke

Tijdens het maken van dit werk kwam de vraag “waar staat ELANCE Academy eigenlijk voor?”, en hoe dragen wij bij aan de toekomst? Het antwoord is op het eerste ogenblik toch simpel. De slogan van de organisatie luidt namelijk: “Elance Academy is een vrouwenorganisatie die meiden en jonge vrouwen opleidt tot sterke, ambitieuze vrouwen en rolmodellen voor de volgende generatie.”

Maar eigenlijk is het meer dan dat. Want of je je nou identificeert als man, vrouw of geen van beide, wij zijn een plek en veilige haven voor iedere jongere die zichzelf wil zijn. Een plek waar een stem wordt gegeven aan jonge mensen die een stem hebben maar niet altijd gehoord worden. Een plek waar ruimte is voor blijdschap en hoogtepunten, maar ook waar niet wordt weggekeken voor verdriet en misschien eenzaamheid en/of onbegrip waar veel jongeren mee kampen.
Dus wat is toekomst? Het antwoord is simpel; we willen gewoon een plek waar we onszelf kunnen zijn. Waar je ook vandaan komt, arm of rijk, man of vrouw of queer.

We just wanna be us, want het ligt niet aan ons.

met werk van:

Sally Abusalem, Jelan Sabry, Alex Bhugwansing, Priscilla Schouws, Sita Barendregt, Liza Van Vulpen, Annahita Hadji Amiri, Julia van Klaveren, Emma Visser, Adekunbi Osindero, Oisha Wong a Liem, Noëlle Kalkwarf, Kadi Bah

 

 

Laila van Berge (1994) is een beeldend kunstenaar en researcher van en naar religie.

In haar praxis werkt zij aan associatieve assemblages, waarin het vangen, creëren en/of representeren van een ‘energie’ centraal staat. Deze energie is de stabiele factor, het werk groeit daar omheen, organisch, als een materiele manifestatie. Hierin is het werk dus niet een statisch object, maar een fluïde entiteit, die constant opzoek is naar een nieuwe vorm. Hierbij wilt zij aan het aan het lineaire proces naar een eindproduct ontsnappen en in plaats daarvan focussen op een proces van passie en plezier. In dit proces staan intuïtie en intentie centraal en spelen kleur en textuur, maar eveneens symbolen een prominente rol.

Vanuit een sterke DIY-attitude werkt zij met een vrij chaotische en eclectische esthetiek aan een zoektocht naar het sacrale voor de seculiere-seeker.

 

 

Loïs Dalou (1998)

is in 2021 afgestudeerd aan ArtEZ te Zwolle. Hier studeerde ze Illustration Design. Tegenwoordig woont ze in Amsterdam en doet ze een tweede bachelor Culturele Antropologie en Ontwikkelingssociologie aan de UvA. Toen Dalou een paar maanden geleden door het Vondelpark liep, kwam zij een rode Amerikaanse rivierkreeft tegen. Sinds deze ontmoeting is ze gefascineerd. De kreeftjes blijken een snelgroeiende plaag te vormen die in Nederland gezien wordt als invasieve soort. Tot in hoeverre zal deze plaag weten te groeien? En zou hun leven dat van ons kunnen gaan beïnvloeden? Dalou’s werk in FUTURO is een kleine ode aan onze rode medebewoners.

Anne Jansen (1998)

studeert volgende week af aan de HKU afdeling Design. Zij maakt gebreide objecten/ series van natuurlijke materialen of van tweedehands garens. Deze series vertellen het verhaal van haar zoektocht naar rust en comfort, in een wereld die altijd in sneltreinvaart staat.

Textiel werk

  • Titel: First Fieldnote: Handgesponnen 100% wol draad, gevormd tot een textiel wandobject         
  • Titel: Momenten van Gebreide Troost: Number 3
    Een gebreide trui gemaakt op een breimachine uit de jaren ‘70. Volledig handgemaakt van een wol/katoen garen. Met details van 100% wollen draad en deadstock garens.

 

LET OP: Het werk hangt nu in een framewerk. Bij aankoop zal het werk bij de koper op gewenste plek aan de wand worden geïnstalleerd.                

Camilla Severgnini (1990)

 is afgestudeerd in Media en reclame aan de Internationale Universiteit van Milaan. Zij woont sinds 2016 in Amsterdam.  Severgnini is een creatief en intuïtief persoon, met aandacht voor detail. Haar passie voor tekenen en schilderen heeft zij van jongs af aan. Door middel van kunst wil zij begrip opbrengen voor iedereen die naar haar werk kijkt, en dat diegene zich volledig begrepen voelt. Zij gelooft dat kunst de expressie is van onze persoonlijkheid, gerepresenteerd in een ander soort realiteit.

VAN GNOCCHI 
Van Gnocchi is an art-food project . This project started from the passion for food to the possibility of branding. The idea is to connect Art and Food, all in one package, bringing the Italian food tradition into the FUTURO by combining it with art. Van Gnocchi takes the name from a Dutch surname and Italian homemade food, aims to be a Dutch brand, made in Amsterdam. Gnocchi is a traditional Italian meal, made from potatoes and flour. The Gnocchi are distributed and exhibited on the back of small canvases, painted with acrylic colors, to promote art and make it accessible to everyone.
Food is a need as much as art is, and in this way, we will have more art in our lives, a full
belly, and less waste.

 

TIbor Dieters (1996)

 NL ‘Network’,  een project van postdozen getransformeerd in pinhole-camera’s, verzonden naar kunstenaars, galeristen en andere arbeiders van de Nederlandse kunstwereld. De langzaam tot stand gekomen analoge foto’s vatten hun reis samen in één beeld, vol met de uitgestrekte geometrie van DHL-magazijnen. Het beeld is het resultaat van de routes die dienstdoende postbodes en koeriers afleggen die anders onzichtbaar zouden blijven.

Verder presenteert Tibor een tweeluik in samenwerking met fotograaf Alex Avgud:

2 interactieve samenvoegingen van het werk van beide kunstenaars.

 

Mohamed Bouyzgarne (1973)

Mohamed Bouyzgarne is afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie. Hij praat niet over werken als “af” of “voltooid”. Het zijn stappen die naar volgende stappen leiden, fases die in volgende fases overgaan. Iedere keer zoekt hij naar de vorm die het beste aansluit bij wat hij wil overbrengen. Een sculptuur, een video, een installatie, een schilderij, een tekening. Hij laat zich niet vastleggen en hij laat zich niet in een hokje plaatsen. Daarmee zou hij zijn kunstenaarschap tekort doen.

Hij toont universele gevoelens en niet zozeer specifiek Marokkaanse, alhoewel hij vanzelfsprekend gebruik maakt van zijn culturele achtergrond. Hij gaat vaak uit van bestaand materiaal, materiaal dat in de directe omgeving soms letterlijk voor het oprapen ligt. Het materiaal moet spreken, het hoeft niet te verleiden. Het moet de inhoud overbrengen, het hoeft de inhoud niet te verkopen.

Bouyzgarne wordt niet gehinderd door regels en afspraken, hij zoekt naar een oorspronkelijke manier om zijn verhaal te vertellen, zonder de kijker de vrijheid te ontnemen er zijn eigen uitleg aan te geven.