EEN VOGEL BRAK DE STILTE
Een bijzondere expositie hangt er deze keer in WG KUNST. Bijzonder door de techniek die is toegepast bij het werk wat aan de wanden hangt. De zaal hangt vol met afdrukken van houtsnedes in groot formaat. Een formaat waar speciale apparatuur voor nodig is om zulke afdrukken te maken. Ze vond die plek in Leipzig.
Ik spreek de kunstenaar vlak voor de opening van haar expositie. In het gesprek noemt ze Kirchner als inspiratiebron en inderdaad doet het werk sterk aan hem denken. Werk wat uit de dertiger jaren stamt. Nou komt dat natuurlijk ook door de techniek. De uitschavingen die zo kenmerkend zijn voor de houtsnede. We staan voor een extra grote houtsnede, de enige in de zaal. Het zwart contrasteert hier niet met het wit, zoals bij de afdrukken, maar met de kleur van hout. Het geeft een levendig beeld aan de voorstelling. Vrouwen die naast elkaar in de voorstelling verschijnen. In verschillende poses. Rollen zou je ook kunnen zeggen. Een “Gesamtkunst” werk is het geworden want verder in de zaal zie je vooral afdrukken van houtsnedes hangen en dan steeds met een vrouw erop. Meestal omringd door natuur. Soms door dieren, een enkele keer door een kind.
Ik meen er vooral in te kunnen zien hoe scheppend de vrouw bezig is. Scheppend in de natuurlijke zin. Als iemand die de levende natuur beschermt en in stand houdt. Zich liefdevol en zorgzaam daaraan wijdt. Op een afdruk zie je hoe ze zich strekt om takken en vruchten te ontvangen waarbij ze met de andere hand deze vruchten weer doorgeeft aan de aarde.
Op een andere afdruk zie je de vrouw tranen storten in een schaal waaruit dieren het levensbrengende vocht tot zich kunnen nemen. Op nog weer een andere afdruk zie je de vrouw gewekt worden door een vogel. Het lijkt me een scholekster. Maar ja, een afdruk kent slechts twee kleuren, zwart en wit. Op een andere voorstelling zie je een moeder met kind dat zich tegen haar aanvlijt. Op al deze afbeeldingen gaat het steeds over die levensbrengende zorg die de vrouw in de schepping lijkt te hebben. Misschien niet zo gek als je bedenkt dat de vrouw letterlijk het leven voortbrengt en door de eeuwen heen voor die zorg symbool staat. En ook daadwerkelijk gaf al denken we daar tegenwoordig anders over.
De expositie telt nog drie kunstenaars. Er hangen een paar litho’s aan de wand en er is een vitrine met afdrukken. Werk van Thomas Siemon en Julienne Jattiot.
Ook hangt er een groot vel papier waarop een tekst staat afgedrukt van Klaske Oenema. De tekst heet GROEISPRONG en verwoordt iets van wat ik in de hele expositie ervaar. De verbinding met al het leven om ons heen, met de planten en de dieren.
Ja, het zelf onderdeel zijn van die natuur waarin we, maar misschien vooral de vrouw, een schakel vormen in de onderlinge samenhang die in de schepping aanwezig is. Zij heeft de tekst geschreven naar aanleiding van deze expositie. Naast de tekst zie je twee fotoprints van haar.
Een kort gedicht van Marit zelf verwoordt deze sfeer met “Een vogel brak de stilte”. De titel van deze expositie. Zo begint het. Zo ontwaakt al het leven uit de slaap en komt de natuur tot leven.
Hier en daar is er dan toch wat kleur in deze expositie. Twee grote lino’s sieren de zaal met kleuren. Ze zijn van de hand van Thomas Siemon en Julienne Jattiot. Thomas is degeen die de druk van de houtsnedes heeft verzorgd in Leipzig. In de vitrine vind je ook werk van hen beiden uitgestald.
Maar wat het meest blijft hangen na het verlaten van de galerie is toch de indrukwekkende reeks van afdrukken in zwart-wit die de scheppende en zorgzame kracht van vrouwen in beeld brengen. Dat beeld zal wel enige tijd mijn netvlies blijven vullen.
Kees Hordijk
Geef een reactie